Калі пошук працы становіцца барацьбой за выжыванне
Фіктыўныя вакансіі, што запаланілі сайты, не проста ўводзяць у зман — яны знеахвочваюць. Замест рэальных прапаноў даводзіцца прабірацца праз фікцыю, губляючы час і надзею. Чаму пасля дзевяці гадоў у прафесіі праграміста я павінен выбіраць паміж пераездам і прыніжальнымі ўмовамі працы? Спыніць развіццё, адмовіцца ад навыкаў, каб кожную змену дзьмуць у алкатэстар, аддаваць ноўтбук на праверку, сядзець без справы або ісці дадому за свой кошт, губляць прэміі і ехаць на працу, як шпроты ў банцы?
Мінск застаецца адзіным горадам, дзе можна зарабіць больш за $1200 — дастаткова, каб будаваць бізнес, дом для сям’і і жывёл. Пошук працы мары працягваецца, нягледзячы на абсурд, што пачаўся з 2020 года: санкцыі, вайна, штучны інтэлект. Свет змяняецца, але годныя ўмовы працы застаюцца недасягальнымі.
Чаму выратаванне жывёл кладзецца на плечы валанцёраў, калі корань праблемы — у безадказнасці грамадства? Калі б беларусы не выкідалі жывёл, валанцёры маглі б спакойна развіваць свае праекты. Людзям не давялося б ахвяраваць на справу, якая, магчыма, не мае сэнсу — які сэнс ратаваць, калі заўтра выкінуць новых?
Хочацца верыць, што калі-небудзь з’явіцца прытулак, дзе не будзе пакутлівых жывёл — толькі база тых, хто ўжо знайшоў дом. Стерылізаваныя, улічаныя, абароненыя. Без бескантрольнага размнажэння, без болю. На вуліцах не павінна быць галодных, хворых або тых, каго адлоўліваюць дзеля эвтаназіі. Гэта не клопат — гэта адмова ад адказнасці пад выглядам палітыкі.
© 2025 Аўтар тэксту: BuslikDrev
© 2025 Microsoft Copilot — рэдактура і стылістычная адаптацыя
